Zondag 3 september, na een volle week fietsen , afzien, gezelligheid en trots was het aangekomen op de laatste dag waarop er nog gereden kon worden. Op de 3e dag had ik last van mijn rug waardoor ik niet mee ben wezen fietsen met Bas & Dennis, zij reden die dag de nummer 1 klim van de Pyreneeën (volgens klimtijd ), de Hautacam. Erwin, Robin, Patrick en ik zijn die dag wel met de auto achter hen aangereden en bekeken via de Garmin de stijgingspercentages, een flinke klim maar ik kon helaas die dag niet mee. Dankzij het (wederom ) magische elle bogen werk van Bas voelde ik me na die rustdag weer goed en kon ik de rest van de dagen gewoon lekker fietsen. De winkel zou zondag om 8.30 uur open zijn, Erwin had dit op zaterdag zelf nog vastgelegd op een foto.. helaas voor Bas dachten ze er op die zondagochtend anders over en moest hij dus een half uur wachten voor een gesloten deur. Dit betekende trouwens ook meteen dat het brood niet zo lekker vers was zoals we gewend waren. Zoals gezegd, vandaag was de laatste dag dat er nog gereden kon worden maar het was nog niet helemaal duidelijk wie wat zou gaan doen die dag? Uiteindelijk zouden Patrick & Wotte de Tourmalet gaan bedwingen, aangezien deze klim van naam gewoon gedaan moest worden!! Bas, Dennis & Erwin hadden er genoeg van en zouden wat boodschappen gaan doen en bovenop de bergen wachten en mensen binnen halen.. ikzelf twijfelde nog, eerder die week dus de Hautacam niet gedaan vanwege mijn rug. Maar ja, het is wel een hele zware klim en ik zou dan alleen moeten gaan, normaal gesproken ook niets voor mij. Terwijl we nog aan de ontbijt tafel zaten speelde al die dingen door mijn hoofd en wist ik het nog steeds niet. Er werd over en weer wat gesproken, profielen nog bekeken en wat mensen op de kast gejaagd. Robin vond het er het zijne van, hij zou vandaag gewoon de Tourmalet gaan doen aangezien dat paaltje gewoon in zijn woonkamer moet komen te staan.. hij werd daarbij geholpen door wat lachwekkende appjes van het thuisfront omdat een poging eerder die week mislukte, het was toen gewoon niet de juiste dag. Aan de ontbijttafel ging het ook over mijn mogelijke rit van vandaag; ik wist het gewoon nog niet zeker.. totdat Robin met de woorden kwam; Pussy Polley.. ik wist niet wat ik hoorde en dacht vanaf dat moment eigenlijk nog maar een één ding; wanneer kan ik weg? Ik had nog niet veel op, maar moest toch even naar de WC terwijl de rest nog zat te eten, papa Erwin maakte er nog een grapje over dat ik opstond, maar goed, ik moest toch echt even. Nadat ik klaar was ben ik meteen naar de elite kamer gelopen en ben mezelf gaan omkleden en vulde mijn flessen met poeder.. ik liep vervolgens de woonkamer in. Het was meteen duidelijk natuurlijk dat ik toch zou gaan, onder luid applaus kon ik een van mijn flessen inleveren en mijn regenjack en werd er duidelijk gemaakt dat ze eerst mij bovenop zouden binnenhalen en dat we vervolgens gezamenlijk Wotte & Pat bovenop de Tourmalet op zouden wachten. Het weer was best goed om te fietsen, het was lekker droog en niet al te warm, de omstandigheden waren dus prima. Mijn rit begon om 9.55 uur met aan afdaling naar Argeles-Gazost, door het dorpje heen, langs het casino en de supermarkt en via een rotonde richting de Hautacam. Ik begon daar rond 10.10 aan de klim, zoals elke dag bekijken we allemaal de diverse klimmetjes via sites zoals bijvoorbeeld www.klimtijd.nl , hierop staan verhalen en nog belangrijker een kaartje met een hoogteprofiel met de diverse stijgingspercentages. Op zich heb je er niet zoveel aan als je eenmaal aan het rijden bent, om boven te komen moest ik gewoon 13 km klimmen. Maar het is wel goed om te weten wat je kan verwachten en waar je bijvoorbeeld nog wat rust hebt, de Hautacam begint na 1 km met 8%, dit is prima te doen. Maar na 4 km wordt ie echt zwaar en dat ongeveer 5 km achter elkaar. In die km’s komen percentages voor van 11, 12 en zelfs 13%. Gelukkig zijn dit niet de gemiddelden maar de max percentages. Op ongeveer 5 km na de start was er een bocht naar rechts en vervolgens een schitterend uitzicht over het dal, in de verte kon ik zelfs ons huis zien dat hoger ligt dan Argeles-Gazost. Dankzij dit soort uitzichten vind ik fietsen in de bergen schitterend en de moeite waard.. omdat ik eerder die week al bovenop was geweest met de auto wist ik ook hoe mooi het bovenop zou zijn. Wat ik ook wist is dat er na die zware 5 km’s een klein stukje vlak zou komen waar de benen dan eventjes zouden kunnen ontspannen. Dit was het stuk waar wij van de week Bas & Dennis inhaalde met de auto. Toen ik daar beland was dacht ik eigenlijk ook dat zij ieder moment ook met de auto voorbij zouden kunnen komen.. maar dat bleef nog uit. Tot aan km 8 had ik trouwens nog geen fietser gezien, het was een echte zondag.. lekker rustig, wel waren er wat andere auto’s mij gepasseerd. Helaas niemand die mij even een woordje toesprak of een Allez, Allez , Allez over had.. beetje jammer, maar goed: het klimmen moest ik toch alleen doen. Daarna zag ik in verte een bocht verder een fietser rijden, dat geeft altijd een lekker gevoel (indien deze niet super hard bij je weg rijdt dan.. ). Ik kon deze in de volgende bocht passeren en we spraken wat woorden die we deze week van Erwin geleerd hadden; bonjour, cava, gland. Wat ik bij de eerstvolgende steile bochten daarna dacht zal ik hier niet neerzetten.. gelukkig vlakte het daarna weer wat af en begon ik me toch een beetje zorgen te maken over het alleen bereiken van de top aangezien er nog steeds geen Nederlandse Renault te zien was. Iedereen doet zo zijn eigen ding op zo’n weg naar boven, de één denkt aan een paaltje, de ander aan een strava segment en er zijn zelfs mensen die praten met hun fiets. Ikzelf denk altijd over van alles en nog wat, zoals hoe zou Zoë het gaan doen in het doel komend jaar? Of hoe heeft het zover kunnen komen in Noord Korea? Op sommige vragen verzin ik gelijk een antwoord omdat ze niet zo moeilijk zijn want het is natuurlijk logisch hoe het zover heeft kunnen komen met Noord Korea als diegene die aan macht is Kim Jong-un (~oen ) heet. Hoe hoger ik kwam hoe mooier het uitzicht werd. Gelukkig waren er aan het einde nogal wat bochten, dat rijdt een stuk lekkerder dan alleen maar een lange rechte weg die je omhoog ziet lopen. Ik kwam aan op de top van de Hautacam en was helaas nog steeds alleen, een grote lege parkeerplaats die wel lekker vlak is waardoor ik even kon ontspannen om vervolgens nog 1,2 km te klimmen naar de Col de Tramassel. Toen ik daaraan begon en naar beneden keek zag ik ineens een bekende auto en begon te zwaaien en reed aan de verkeerde kant van de weg, ik had geen idee of ze me gezien hadden maar ging snel verder met klimmen aangezien er nog een stuk van 10% aan kwam in de laatste km. Net daarvoor kwamen ze naast me rijden en werd ik aangemoedigd en gevraagd of ik nog wat drinken wilde, maar dat extra gewicht kon ik natuurlijk niet gebruiken 😉 . Ze reden verder naar de top en ik had nog een km te gaan ongeveer, met die wetenschap rijdt het toch net een stukje lekkerder al blijft 10% toch wel erg zwaar en was het dus harken tot het einde. Nog een laatste lastige bocht naar links en ik kon ze zien staan.. Bas probeerde wat aan te geven met zijn handen; langzamer riep hij, ik dacht hij moet zijn telefoon nog pakken voor een foto.. maar toen ik niks zag gebeuren vroeg ik aan hem, waarom? Omdat je niet te snel boven moet zijn was zijn antwoord, dit was voor mij een signaal om nog eventjes alles te geven en trok een sprint naar boven, Erwin stond net voor de parkeer plaats een filmpje te maken, ik scheurde hem rakelings voorbij en was eindelijk boven. Eventjes bijkomen, maar wat een geweldige klim met een schitterend uitzicht. Ik was er snel over uit, ik zag een fietsendrager achterop en wilde graag in de auto meteen door naar de Tourmalet om te zien hoe Pat & Wotte het zouden doen vandaag. De jongens hadden drinken meegenomen warme kleren, toppers, dank jullie wel mannen. Na dit gefietst te hebben voelde ik me al snel weer hersteld en trots op mezelf en was het voor mij een perfect resultaat en einde van een schitterende fietsweek in de Pyreneeën.
By Polley