Ook voor dit jaar hadden de Waikse Molentjes weer een reis geboekt naar de bergen. De keuze was dit keer gevallen op de Dolomieten in Italië. In 2020 waren we (Dennis, Gerard, Bas en ik) hier al eens eerder geweest. Dit was dusdanig goed bevallen dat we deze omgeving graag wilden laten zien aan Erwin en Patjuh.
De weersvoorspellingen waren helaas niet al te best, maar dat mocht de pret niet drukken.
Op vrijdag 25 augustus vertrokken we rond 21:30 uur vanaf de Romulus. Na uitgezwaaid te zijn door onder andere Erik werd koers gezet naar de A12 om vervolgens door te rijden naar Duitsland.
Het is traditie dat Gerard een heerlijke cheesecake maakt voor onderweg. Deze wordt gewoonlijk bij de 2e stop gegeten, echter rammelde Gerard zijn maag al bij de 1e stop. Ik zal een klein omschrijving geven van de cheesecake: Stevig bodem van Bastogne koeken, rijkgevulde bovenkant van witte chocolade, zo zwaar als een baksteen, moddervet, maar de prefecte “snack” voor midden in de nacht.
Onderweg kregen we al een voorproefje van wat de weermannen hadden voorspeld. Het regende in Duitsland zo hard dat de golven over de auto’s sloegen en de markeringen op de weg niet meer zichtbaar waren. Maximaal 60 km/u was ons enige redmiddel. Vrachtwagenchauffeurs uitgezonderd, want die halen je gewoon vol gas in!!
De verdere reis verliep soepel en snel. Op zaterdag kwamen we rond 10:00 uur aan bij het appartement. De zaterdag zou waarschijnlijk onze mooiste dag worden. Dus nadat de kamerindeling was gemaakt, maakte iedereen zich op voor de eerste rit. De geopperde Sella Ronda (75km met 2100 hm) werd gelukkig niet gereden. 3 jaar geleden was dit onze eerste rit en heb ik Bas onderweg meerdere keren vervloekt.
Waar we 3 jaar geleden mee waren geëindigd, werd de eerste rit van dit jaar… de Passo Pordoi. 12 km lang met een gemiddeld stijgingspercentage van 6,7%.
De strakke broeken en kleurrijke shirts werd aangetrokken en we waren klaar om te gaan. 2 kilometer warm worden en de klim begon al. Direct werd het kaf van het koren gescheiden. Bas, Dennis en Gerard, ja de man die zich jaren heeft verscholen achter slechte smoezen, schoten de berg op. Op gepaste afstand gevolgd door mij. Erwin en Patjuh kozen ervoor om rustig te starten en alle krachten te sparen voor de zwaardere stukken.
Binnen het uur waren Bas, Dennis en Gerard boven. Voor hun restte niks anders dan een colaatje te bestellen en wachten op de rest. Ongeveer een kwartier later kwam ik boven. Gerard had een drone geleend en kon zo mijn aankomst op de top op een unieke manier filmen. Super gaaf. Binnenkort te zien op Youtube.
Daarna was het Erwin die boven kwam. Ondanks de wat magere voorbereiding kwam hij fris en fruitig boven. Het was hem allemaal niet tegengevallen. Dat beloofd wat voor de rest van de week.
Patjuh was ondertussen nog steeds in beweging, maar het was zwaar. Metertje voor metertje bedwong hij de Pordoi (nee, niet Loes). Telefonisch gaf Patjuh af en toe door waar hij was en hoe het met hem ging. Het zou nog wel even duren voordat hij boven was.
Boven op de berg werden vervolgens 2 opties besproken: Terug naar het appartement of nog een klein klimmetje doen. Er werd uiteindelijk door Bas, Dennis, Gerard en mij besloten om af te dalen en de Passo di Fedaia te rijden. 13 km en een stijgingspercentage van 4,6%. Mocht dus geen naam hebben.
Na 2,5km afdalen kwamen we Patjuh tegen. Hangend over zijn stuur, zweet op zijn voorhoofd en een van pijn vertrokken gezicht. Kramp in beide benen en zelfs de haren op zijn borst waren uitgeput. MAAR…. Hij moest en zou boven komen. Ongeveer een uur later zou bij Erwin in de armen vallen. Erwin was boven op hem blijven wachten. Patjuh was door vele andere wielrenners op de klim ingehaald. Blijkbaar had hij een onuitwisbare indruk achtergelaten, want de complimenten vlogen hem om de oren. Chapeau Patjuh!
Na 1,5km klimmen op de Fedaia merkte ik dat mijn benen aardig vol begonnen te lopen. Ik had alweer spijt dat ik me over had laten halen. Maar zo gaat het eigenlijk ieder jaar. Het zou dus wéér afzien worden.
Bas, Dennis en Gerard schoten vervolgens weer als kometen de berg op. Jumbo-Visma is er niks bij.
Na ruim een uur zwoegen, kwam ik aan bij het stuwmeer. Dit is eigenlijk nog niet het einde van de klim. Ik zag echter Gerard en Dennis op de stuwdam staan. Helemaal blij dat ik niet verder hoefde, reed ik ze tegemoet. Bleek dat zij de laatste 2,5km al gereden hadden en ook weer terug gereden waren naar de stuwdam. Bas was ook al op de terugweg van dat laatste stukje. Om mijn eigen eer hoog te houden, ben ik weer op mijn carbon ros gestapt om het laatste stukje te voltooien. Gelukkig was dit een nagenoeg vlak stuk langs het stuwmeer. Iedere meter is eigenlijk wel een foto waard, zo mooi.
Na ruim 3 uur fietsen, na de hele nacht gereden te hebben, was het mooi geweest en daalden we af naar het appartement. Patjuh en Erwin hadden ondertussen boodschappen gedaan en konden we genieten van een welverdiend biertje.
Zoals ik al eerder zei, waren de weersvoorspellingen niet al te best. Vooral zondag, maandag en dinsdag zou het erg slecht worden, met maandag als absoluut dieptepunt (meer dan 10 cm regen). Dus we kijken per dag wat er mogelijk is.
Allez, allez, allez!!