Dag 6, Lac de Montvernier en Oz station.
08.00 Uur was er weer afgesproken om te gaan ontbijten. Robin en Patrick waren door onbekende reden wat later. Om 09.00 uur zouden we met de auto vertrekken richting St. Jean de Maurienne om daar de La Toussuire te bedwingen. en wie er na nog lucht had nog de Lac de Montvernier te doen. Na het ontbijt moest Robin even een achterband vervangen. Wij gingen ons alvast omkleden, want dit zou 5 minuten werk zijn, zei hij.
Eenmaal omgekleed en klaar voor vertrek stond Robin nog te ravotten met zijn buitenband, die hij gisteren gekocht heeft. Hij had in de afdaling van de Alpe d’ Huez een leegloper gekregen. Bas bood hem aan om het over te nemen en Robin kon zich ook gaan omkleden. Maar ook Bas lukte het niet om de band te verwisselen en sloopte zelfs ook de binnenband. Er zat niks anders op om eerst langs de fietsenmaker te gaan. Robin was ondertussen al een beetje prikkelbaar want de fietsen gingen ook weer niet makkelijk op de fietendrager en natuurlijk al geïrriteerd over het feit dat zijn fiets gemaakt moest worden. Eenmaal aangekomen bij de fietsenmaker hebben we de auto even met gevarenlichten op de weg gezet. Dit veroorzaakte nogal wat chaos bij de Franse bevolking. Ook hier is de middelvinger populair en het woordje merdre werd veelvuldig gebruikt. Robin, die al wat geïrriteerd was, reageerde nogal heftig en wilde de portier van de auto al open gooien, maar het bleek een oud mannetje van 80 te zijn. Dus deed hij het af met wat gevloek en getier. Natuurlijk wel op zijn plat waiks. Na een minuut of 20 was zijn wiel gerepareerd. De fietsenmaker had in 6 jaar tijd nog nooit een blauwtje gelopen. Dit was de eerste keer dat hij de band er niet om kreeg. Geen schande dus. Met een nieuwe band en een brede grijns op zijn gezicht kwam hij de winkel uit. We konden eindelijk gaan, want het was ondertussen al kwart voor tien. We moesten over de Croix de Fer heen om er te komen. Dit was de rit die de heren dinsdag gereden hadden en opnieuw werd deze rit beleefd, maar nu in de auto. Eenmaal aangekomen in St. Jean Marienne was het flink zoeken naar de La Toussuire. Bas heeft even een kaart moeten halen/kopen bij de Franse VVV en nadat we aangesproken werden door de Franse Glimmie kwamen we tot de conclusie dat we niet wisten waar deze klim precies begon.
Na lang steggelen besloten we maar naar Lac de Montvernier te rijden. Deze stond bij bij vele op het verlanglijstje nadat de Tour de France er afgelopen jaar overheen ging. 18 Haarspeldbochten tegen een rotswand aan met een super mooi uitzicht. Nadat we een plekje voor de auto’s gevonden hadden konden we dan eindelijk beginnen met onze beklimming. De olie was helaas niet dun te krijgen voordat de col begon en er werd gezegd dat dit een klim was met een gemiddelde van 8.8%. Dit was wel even schrikken dus er werd rustig aan begonnen. Iedereen was ongeveer met 20 minuutjes boven omdat het maar 3.5 km was. Aan de picknicktafel nog even wat uitgerust en slap geouwehoerd, wat dat doen we eigenlijk altijd, en toen maar meteen begonnen met de afdaling. Erg mooi gefilmd met de gopro’s. (Volgende week op de site).
Eenmaal weer bij de auto besloten we om terug te rijden en dan de Oz beklimming nog mee te pakken. We hadden nu 8 km gefietst en 2 uur in de auto gereden. Terug Gingen we over de Col de Glandon om weer af te dalen naar Allemond. In Allemond hebben we de auto neergezet, net voor de stuwdam. Iedereen maakte zich weer gereed en Patrick deed nog even wat water in zijn bidon. Toen hij zich omdraaide lag Robin op de grond. Hij was gevallen over zijn eigen gemaakte streep op de weg en zijn knie lag meteen open. Even bleef hij zitten maar ging toch van start. Boven op de Oz station zouden we wat gaan eten, want het was inmiddels al half drie. De stuwdam over en naar links de brug op. Na de brug rechtsaf richting Oz. Het begint meteen met een steil stuk van 12% en Patrick was er als eerste vandoor. Even staan en de snelheid vasthouden was zijn devies en dat lukte aardig. Na 1.5 km werd hij ingehaald door Dennis die er even op gewezen werd dat hij wel even gedag mag zeggen. Maar hij was meer gefocust op waar hij precies heen moest. Dat was rechtsaf richting Oz station en niet links naar Oz village. Patrick wilde ook de bocht om gaan maar iets weerhield hem…,zijn achterband leek ineens aan te lopen. Toen hij achterom keek was het Bas die zijn zadel vast hield. Toch kon Patrick weer wat versnellen maar halverwege die bocht kwam Rihanna hem voorbij. Nee, het was Gerard met zijn subwoofer in zijn fiets en hij zei vriendelijk gedag. Bas zat in zijn wiel en samen gingen ze op jacht naar Dennis. Een bocht later hoorde ik dat Robin er klaar mee was. Hij draaide om en ging naar de auto, dit overlegde hij met Glenn die samen met hem fietste. 2 Km verder kwam Glenn naast me rijden en hebben zo een stuk samen gereden. Bij een bocht ben ik gestopt om mijn helm af te doen en mijn muziek aan te zetten en zei dat Glenn maar door moest rijden. Het was 35 graden inmiddels en begon erg warm te worden. Boven op de top stonden de mannen netjes te wachten en er werd besloten maar gauw naar beneden te gaan omdat Robin bij de auto stond te wachten en we samen zouden gaan eten. In de afdaling ging het er snel aan toe. Snelheden rond de 90 kilometer per uur werden gehaald door de overzichtelijke afdaling. Gerard en Patrick deden het wat rustiger aan. Patrick reed toch wel erg hard en verloor bijna zijn helm. Gelukkig zat hij nog met een gesp vast maar hij bungelde op zijn rug. Hij waarschuwde Gerard en de helm werd weer goed strak vast gedaan. Natuurlijk staat dit op de camera. Onderaan de berg over de stuwdam en de auto in.
We besloten in Allemond wat te eten. Sommige mensen moesten gewoon wat hebben want die waren leeg. Mooi stekkie opgezocht dankzij Robin, want die had dus daar al een croque monsieur gegeten. En wij maar gauw naar beneden omdat we samen zouden eten. Maar goed, we bestellen wat te drinken en wat te eten. De beste man liep even naar binnen en vertelde ons dat hij nog 3 panini’s. We vroegen of hij ook croque monsieurs had, maar die had hij niet. Toch vreemd omdat Robin er daar een gegeten zou hebben. Waarschijnlijk de laatste geweest. We dronken onze drankjes op en gingen maar even naar de supermarkt in Bourg d’ Osains. Hierna werd er terug gereden naar het hotel. Omdat klimmeters
deze vakantie toch voor sommige een beetje een obsessie aan het worden is, werd er geopperd om even uit te stappen voor de Col de Nostalgie. Dit zijn toch weer 100 klimmeters. Ook is er een beetje een strijd in de familie gaande wat dat betreft. Patrick had zijn strava pas aangezet na de stuwdam, dus die kon met de Nostalgie die klimmeters weer goed maken. Rond 18 uur kwamen we thuis en werd een pilsje besteld, die hadden we verdiend. 22 Km en 4 uur met de auto gereden, maar wel mooie natuur gezien en veel gelachen.
Half acht was het diner weer en er werd afgetrapt met jawel….geitenkaas. Alleen Glenn lust geitenkaas dus de bordjes werden doorgeschoven. Hoofdgerecht was rijst met kalkoen. En het toetje hebben we de hele week op gewacht. De beroemde cheesecake van Maria. Elke dag hebben we hierom lopen zeuren en eindelijk was het dan zo ver. Benno beloofde dat als er nog wat over was, het zou komen brengen. En ja hoor…..er waren nog 2 stukken over en die hebben we eerlijk verdeeld. Onder het eten hebben we nog even overlegd over de route van morgen. Eigenlijk willen we met zijn zessen de 100.000 klimmeters halen, dat betekend dat we nog 2800 klimmeters per persoon moeten rijden. Wie wat precies gaat rijden om daar aan te komen is nog niet geheel duidelijk. Er zijn velen opties.
Morgen gaan we na het diner rijden naar Nederland dus morgen nog 1 verslag. Tot morgen, ALLEZ, ALLEZ, ALLEZ.