Maanden lang is er naar toe geleefd en veel kilometers zijn er gemaakt om zo goed mogelijk voor de dag te komen in Frankrijk.
Vandaag was dan eindelijk de dag dat er vertrokken kon worden, nadat we afgelopen maandag nog even bij elkaar gekomen waren om de laatste details te bespreken. Er werd nog veel ge-appt vandaag of de zenuwen er al waren en dat het inpakken van de tassen/koffers wel een hele klus was. Rond 23.30 uur was het tijd om iedereen op te halen en de fietsen op te laden.
Robin Lauwers was door de zenuwen wat aan de late kant, zodat de fietsen er wat later opstonden dan verwacht. Ook schoot hij wat in de stress omdat de fietsen er niet meteen opstonden zoals hij wilde. Nadat we hem gerust gesteld hadden konden we vertrekken.
1090 Kilometer moest er afgelegd worden en met 3 mensen in de auto kon er goed afgelost worden. Onderweg werd er de nodige keer gestopt omdat onze “oude” man Robin steeds moest plassen. Rond 12.00 uur kwamen we aan bij het Hotel. Onderweg werd er de ogen uitgekeken. Flinke bergen links en rechts deden sommige mensen rillen van angst. Robin Lauwers: “Het kan zijn dat er morgenochtend een lege hotelkamer en een auto minder op de parkeerplaats staat”, dit citaat zegt genoeg hoe de angst er al ingeboezemd is. We werden warm onthaald door Maria, iedereen welbekend inmiddels, door haar heerlijke kookkunsten die de afgelopen tijd voorbij kwamen in de app. De kamers waren schoon en klaar voor gebruik. De tassen werden naar de kamers gebracht en de fietspakjes werden aangetrokken om ons eerste colletje te beklimmen. Iedereen stond al klaar maar Patrick was weer niet te bekennen. Bas ging hem halen en hij bleek al op zijn bed te liggen. Gauw omkleden, zei hij, we gaan weg.
De banden werden opgepompt en Glenn heeft nog even zijn hele voorraad gelletjes aangesproken om de hongerklop te voorkomen. La Bérarde stond op het programma. Omdat wij met het hotel op deze beklimming liggen, hoeven wij niet de gehele 30 kilometer te klimmen. Dennis, Glenn en Robin wisten niet wat ze konden verwachten en voor hun was het dus een spannende klim. Het eerste stuk van ongeveer 3,5 a 4 kilometer is gewoon zwaar met stukken van 12% en het was de vraag wie daar goed doorheen zou komen. Zeker na een autorit van 12 uur met weinig gegeten en weinig slaap, valt dit niet mee. Dennis kwam hier vrij makkelijk doorheen, zelfs met foto’s maken tijdens het klimmen. Ook Glenn ging goed naar boven totdat zijn zonnebril van zijn hoofd gleed op het steile stuk 😉 Hier kon hij even mooi van profiteren om even op adem te komen. Ook Robin ging vrij makkelijk omhoog leek het, maar op een gegeven moment kreeg hij de trappers niet meer rond en moest hij afstappen. Robin is ook de enige met een compact, waar de rest allemaal een triple heeft. Hierdoor kan hij niet zo licht trappen als de meeste van ons.
Toch is hij weer opgestapt, waarvoor grote klasse en kwam ook boven het eerste stuk.
Hierna was het even vlak voordat we aan het tweede stuk konden beginnen. Daarna gingen we in haarspeldbochten weer omhoog. En ook dit stuk komt toch ook op een gemiddelde van 7%. Iedereen kwam weer boven, maar ondertussen was het flink gaan regenen. In een tunneltje hebben we onze regenjassen aangedaan, maar Patrick was in zijn haast vanmiddag zijn regenjas vergeten. Hierdoor moest hij drijfnat en koud naar boven rijden en de 23 kilometer afdaling in zijn korte kloffie doen. Weer een wijze les deze vakantie voor de man die altijd dingen vergeet. Boven op de klim hebben we een heerlijke Croque Monsieur gegeten, waarna we daarna begonnen aan de lange afdaling in de stromende regen. Onderaan de berg had Bas flinke pech met zijn fiets. Eerst brak er bovenaan de klim een spaak in zijn achterwiel en onderaan, na de afdaling gelukkig, braken er twee in zijn voorwiel. Lopen was dus de enige optie en gelukkig heeft zwager Gerard een goed hart en heeft hem met de auto opgehaald. Eenmaal in het hotel aangekomen stond de pasta al klaar en na een heerlijke warme douche werd er nog even een schoonheidsslaapje gedaan.
19.30 Uur was het diner met als voorgerecht heerlijke courgette soep, hoofd was rijst met kip-curry en een heerlijke chocolade mousse als nagerecht. Tijdens het eten werd de dag nog even besproken en wat de nieuwkomers er van vonden. Dennis wist niet goed wat hij kon verwachten en het is hem allemaal meegevallen. Je moet hier wel nadenken over hoe je gaat fietsen, zei hij, en ook zit je op hoogte en de ademhaling is toch net iets anders als dat je in Nederland aan het fietsen bent. Glenn heeft vandaag verscheidene keren de dood in de ogen gekeken en moest flink op zijn tanden bijten om boven te komen, maar het was het allemaal waard. Robin was kort van stof en ik laat zijn opmerking maar even achterwege. Hij baalde dat hij 3x moest afstappen en zit er over te denken om morgen een wat kleiner verzet aan te schaffen. Maar misschien gaat het allemaal wel beter morgen en de dagen erna. ’s Avonds nog even kaarten en studio sport kijken en dan vrij vroeg het mandje in. Waar nog wel even vermeld moet worden dat Glenn en Dennis, de politiepetten, ruim onder de 1000 punten kwamen. En de kenners onder ons weten wat er dan moet gebeuren. Juist! Op de knietjes en onder de tafel door kruipen. 🙂
Morgen wordt het helaas nog een slechte dag met veel regen en waarschijnlijk ook onweer. Voor 2 uur is er nog wel tijd om te fietsen maar omdat vandaag alles zeiknat is geregend lijkt het verstandig om een dagje rust te pakken. Daarna wordt het geweldig weer en hebben we nog 5 dagen om verschillende bergen te bedwingen. Morgen weer een verslag, alleen dan iets korter 😉
Tot dan, ALLEZ, ALLEZ, ALLEZ.