Eindelijk is het zover.. We gaan raften!!!
Gisteravond na de beklimmingen van de Col de la Madeleine en Col de la Loze was besloten om de laatste chips, bier en al het andere slechte eten op te maken.
Dus gisteravond heeft het bier goed gevloeid en zijn de zakken chips goed geleegd onder het genot van een potje pokeren, klaverjassen en toepen..
Vanochtend was iedereen rond half negen al wakker en werd het weer bekeken. Nou dat belooft wat. Word je niet nat van het water uit de rivier dan van de regen die gaat vallen. Gelukkig heeft iedereen zijn zwembroek bij zich… Oh nee, Patrick niet.. Dan maar in de onderbroek in je wetsuit.
Eerst maar even de boodschappen doen voor vanavond en voor de terugreis. De redbull moet koud zijn.
Om 14:00 uur begint het met een uitleg.. Waarna we 2 a 2,5 uur de rivier volgen met wat hindernissen. We vertrokken nadat Polley zijn eerste potje klaverjassen van deze week gewonnen had, bedankt Erwin!! Dit had natuurlijk het 2e potje moeten zijn, maar Patjuh & Polley vergaten 20 roem te melden en Patjuh tijdens het schrijven niet wilde krassen waardoor wij 10 punten te weinig kregen en Erwin & Glenn 10 punten teveel, daardoor wonnen zij met 30 punten.
Eenmaal daar aangekomen kregen we te horen dat “Emmel” onze begeleider zou zijn. Een aantal mensen hoorde die naam en begonnen te lachen, want dit deed ons denken aan een oude reclame van Remia. Na een tijdje kwam Emmel naar ons toe, het was gelijk duidelijk wat voor dag dit zou gaan worden.. Emmel, een echte Engelse vent met duidelijke taal! Na de uitleg over de pakken en het uitreiken hiervan begonnen we met omkleden, hier en daar leverde dit wat gemompel op. Zo was Glenn duidelijk gekrompen waardoor zijn broek niet paste, was Bas na het aandoen van zijn jas zo strak dat hij amper kon ademhalen en was Pat zijn nek compleet verdwenen.
Helaas moesten er nog meer mensen bij ons in de boot, 3 Engelse weirdos. Een hoop bla bla (vertaling: bla bla ) en maar weinig inzet, zonde. We stonden bij de boot en kregen uitleg van Emmel over de commando’s die hij zou gaan geven wanneer we in het water zijn. Hierna volgde de uitleg over de veiligheid, het was goed te merken dat Gerard steeds witter wegtrok ( dit kwam natuurlijk door het reddingsvest dat zo strak getrokken was ). Eventjes werd ook nog geoefend hoe je iemand vanuit het water de boot terug in kreeg. Daarna waren we klaar om te gaan, we tilden de boot naar het water en namen een plek in. Emmel zat achterop en kon zo alles overzien en stuurde daar waar nodig bij en gaf ons de juiste commando’s, zoals forward, left backward en natuurlijk stop.
De eerste kilometers waren rustig in komen, maar daarna werd het snel wilder. Het was goed te zien dat met name Erwin goed in zijn sas zat, hij keek hier al dagen naar uit.. het was dan ook niet voor niets dat hij op een gegeven moment in lachen uitbarstte en dit een minuut of 5 vol hield, niemand wist eigenlijk waarom hij zo lachte? We hadden eerst nog het vermoeden dat zijn onderbroek niet goed zat, maar het bleek echt dat hij het gewoon super naar zijn zin had. Mocht je ooit in een vliegtuig zitten dat neerstort en iemand nodig hebben om te lachen, dan kun je gewoon Erwin bellen.
Na een poosje moesten we met de boot naar de rechter oever, Emmel legde de boot vast en we volgden hem naar boven. Liepen 200 meter terug en begaven ons terug naar het water. Het was snel duidelijk wat de bedoeling was: via de rivier terug naar de boot. De bedoeling was om links schuin het water in te springen en naar het midden te zwemmen, dan omdraaien en met de benen naar voren jezelf laten gaan en dan na 200 meter weer omdraaien en richting de boot zwemmen. De weirdos gingen eerst en daarna was Erwin aan de beurt, alsof hij dit elke dag doet. Je zou verwachten dat hij bij aankomst bij de boot wat hulp kreeg van onze Engelse collega’s uit de boot, maar helaas. Vervolgens kwamen ook Bas, Gerard en Dennis weer aan bij de boot en stonden te wachten op de rest. Als een verzopen hondje kwam ook Glenn in de buurt, de angst in zijn ogen was goed te zien en hij was dan ook blij dat hij eindelijk weer kon staan (wel iets verder naar de kant toe natuurlijk ), hij heeft nog wel 10 minuten moeten proesten om al het water uit zijn longen te krijgen. Als laatste kwam ook de man zonder nek aan gedobberd in het wilde water, hij kreeg natuurlijk wat hulp van ons. Gelukkig, iedereen weer heel in de buurt van de boot.. er werd nog wat gelachen om hoe vet dit eigenlijk wel was om te doen.
Voor Patrick en mij was het vlak daarna wat minder om te lachen, we zaten weer in de boot en deze werd zo heen en weer geslingerd dat we beiden in het water vielen.. Pat ging zelfs onder de boot door en belande aan de achterkant, wel met peddel, good job zou Emmel zeggen want die dingen zijn erg duur. Ik dacht even de dans te ontspringen en hing ver achterover op de rand , maar Bas gaf mij ( hij zegt per ongeluk ) het laatste zetje. Uit totale paniek laat ik natuurlijk meteen de peddel los en het enige waar ik aan denk is het meteen vast pakken van het touw rondom de boot. In de boot is iedereen nog druk bezig met het opvolgen van de commando’s van Emmel en werd er nog rustig een keer left forward gedaan. Het leek wel een eeuwigheid te duren, de mensen op links keken me dan ook gewoon aan en dachten, jij ligt daar lekker. Pas toen Erwin door had dat ik in zijn lijn lag besloot hij maar eens een kijkje te komen nemen en mij omhoog te tillen zoals we dit geleerd hadden. De boot achter ons had gelukkig mijn peddel uit het water kunnen vissen. Nadat ook Pat weer in de boot was ging de rit weer verder.
Elke keer als het weer wat rustiger werd rouleerden we van plek , zo kreeg iedereen de kans om ook eens voorin te zitten. We oefenden ook een techniek waarbij iedereen van links naar rechts moest en vice versa zodra Emmel dit aangaf, om zo op die manier er voor te zorgen dat de boot niet zou omslaan als een kant op een steen zou belanden bijvoorbeeld. Even later werd deze techniek door Emmel bewust gebruikt om de complete boot juist te laten omslaan.. Bas en ik wisten gewoon dat dit zou gaan gebeuren, er kwam een bocht naar rechts ging hard rechtdoor doordat iedereen bezig was met forward peddelen, toen alleen right forward, de boot draaide met de kont naar achteren en daar kwamen de woorden: right!! Iedereen van links kwam naar rechts en de boot sloeg over de kop, iedereen haalde zo weer even een nat pak, thank you Emmel.
Eenmaal in de boot en op cruise snelheid varen we tussen 2 mooie bergwanden door, Emmel gaf aan hier in de winter te kanoën met -15! Glenn keert hier ook zijn hand niet voor om, want het water kan immers niet kouder worden dan 0 graden. Een stukje verder gaan we onder een oude brug door en moeten we de boot rechts sturen, een kleine inham waar we weer uit de boot gaan. We moeten via een pad naar boven klimmen en komen daar in de buurt van de brug, je voelt hem alweer aankomen, de vraag wordt dan ook gesteld: moeten we nu echt van de brug gaan springen? Nee, dat mag niet gaf Emmel aan, maar wel van het plateau een meter of 2 daaronder. Dit zou dan nog steeds een sprong van een meter of 6 zijn. Hij legde uit wat de bedoeling was en benadrukte dat als je niet wilde je niet hoefde natuurlijk. Iedereen was al naar beneden gesprongen, Glenn en Pat stonden nog op de brug en Glenn dacht, mooi als Pat nou ook niet gaat kunnen we samen naar beneden lopen. Glenn knipperde een keer met zijn ogen en zag Pat ook ineens beneden in het water liggen. Kut, dacht Glenn dan moet ik dus ook, maar hij liet zich niet kennen en sprong ook naar beneden. Weer een gaaf dingetje om af te vinken.
Bijna aan het einde van de rit kwam er nog een stuk wat wilder water waar we nog eens een keer flink door elkaar geschud werden, het was dan ook “a shitty place to swim” volgens Emmel, dit klopte ook wel. Gelukkig bleef iedereen dit keer wel gewoon aan boord. Eenmaal op de kant gingen de zwemvesten uit en mocht de helm af, met zijn allen in het busje en werden we weer afgezet in Landry. Wat was dit super gaaf om mee te maken, ons wachten van al die jaren werd hiermee wel beloond. Bij terugkomst in het huis werden nog de laatste dingen ingepakt, opgeruimd, stof gezogen en het laatste avondmaal werd bereid. We blikten tijdens het eten nog eens terug op de week en dachten stiekem alweer aan volgend jaar, laten we hopen dat het dan weer net zo’n week als deze wordt. Om 20 uur stipt trokken we voor de laatste keer de deur dicht van The Valley House en vertrokken we richting Nederland. De rit verliep weer soepel en rond 7.30 uur zaterdag ochtend stonden we met zijn allen weer in Wijk.