Hallo allemaal,
daar zijn we weer .. na een heerlijke rustdag te hebben gehad gisteren was het vandaag tijd om weer op de fiets te stappen. Die rustdag van gisteren kwam op een mooi moment, mede mogelijk gemaakt door het mindere weer. We deden dan dus ook rustig aan, sliepen wat langer dan normaal en er werden diverse potjes geklaverjast. Bas & Erwin gingen op zoek naar een plek om wat vis te vangen en de rest wilde in het dorpje Saint-Lary-Soulan gaan kijken.
Wij gingen iets later weg en toen we beneden aan kwamen werden we gebeld, er was niet echt een mooie visplek te vinden en dus gingen we maar met zijn allen het dorpje in, het was ons al eerder opgevallen: maar er is maar weinig open en er zijn niet echt heel veel mensen op straat. Ook op de toppen van de klimmen die we rijden is over het algemeen alles dicht, op zich wel jammer want dit maakt het boven komen wel een stuk minder leuk.
Dit zal in de winter wel anders zijn hier, want het leeft van de wintersport, in elk plaatsje vind je heel veel hotels en ski liften. Gelukkig vonden we wel een prima eetgelegenheid die dus als één van de weinige wel open was, we hebben hier een heerlijke lasagne gegeten met zijn allen. Na het avondeten sloten we af met een paar geweldige potjes toepen, voor Dennis was dit de eerste keer maar gelukkig voor hem had hij het zo onder de knie en kreeg hij een dijk(stra) van een kaart!!
Omdat we vandaag eerst een stuk moesten rijden met de auto werd de wekker gezet op 7.30 uur. Ik zou met Cali naar de winkel gaan, het was een onrustige nacht voor meerderen. Ook Cali en ik waren meerdere malen wakker geweest. Toen ik de wekker hoorde en hem nog eens zag omdraaien, dacht ik: mooi, dan hoef ik er ook niet uit.. helaas schrok hij om 20 minuten later alsnog wakker. Ik bleef nog even lekker liggen, maar toen hij daarna weer de kamer op kwam en begon aan te kleden dacht ik, nu moet ik nog gaan opschieten ook. We ontbeten dus iets vroeger dan de andere dagen, dit weerhield Patrick er niet van om toch ook plaats te nemen aan de ontbijttafel, gezellig. De plannen voor vandaag werden nog eens doorgenomen en na het ontbijt ging iedereen zich omkleden en werden de spullen die mee moesten gepakt en in de auto gelegd.
Iedereen kreeg allemaal-8-bar in de bandjes en de fietsen werden op de drager gezet. De bestemming van vandaag was de plaats Bagnères-de-Luchon. We hadden besloten om over 2 klimmen heen te rijden naar deze plaats toe, daardoor zouden we eerst meer dan een uur in de auto zitten. Al vanaf het moment dat ik op stond vanmorgen had ik een soort van knoop in mijn maag, voelde me niet helemaal top, misschien wel vanwege het slechte slapen of wellicht wat zenuwen, het was iig geen prettig gevoel.
Eenmaal aangekomen vonden we al snel een parkeerplaats met voldoende ruimte, de fietsen werden snel van de dragers gehaald en iedereen maakte zich klaar voor de eerste beklimming van vandaag: Port de Balès, een klim van 19 km met een gemiddelde stijging van 5,8%. De eerste 4 km van deze klim hadden we met de auto al gezien tijdens de afdaling naar Bagnères-de-Luchon. Het was een klim die prima te rijden was met aardig wat stukken waar je weer even op adem kon komen en de benen even wat rust kon geven.
Ik besloot om samen met Cali deze klim omhoog te rijden, vandaag had hij zijn foute-Nederlandstalige muziek ingeruild voor wat stevigere beats. Het eerste stuk reed ik achter hem en ik zat nog eens goed te kijken naar zijn shirt, we hadden vandaag gekozen voor het tenue van de Alpe D’HuZes van vorig jaar en dit zette me weer aan het denken. Natuurlijk dollen we vaak met elkaar en lachen we veel en zetten we dit om in leuke verslagen, maar wat we vorig jaar bereikt hebben met zijn allen daar denk ik nog regelmatig aan terug en zo dus ook vandaag bij het bekijken van zijn shirt waar op de achterkant alle grote sponsoren staan die hun steentje hebben bij gedragen tegen kanker door ons te steunen vorig jaar. Trots ben ik nog steeds op ons team en op alle mensen, bedrijven, familie die ons geholpen hebben, dank jullie wel!
Na deze flashback terug naar de orde van de dag, de eerste klim van 19 km.. ik reed Cali voorbij en kon gelukkig nog steeds zijn muziek horen. Ik vroeg aan hem of we een mooie snelheid reden , zo rond de 9/10 km per uur, prima te doen gaf hij aan en we reden verder. Op heel veel klimmen staan normaal gesproken om de kilometer een bord met daarop hoeveel kilometer de klim nog duurt en wat je aan stijging kunt verwachten de komende kilometer. Bij de klimmen van vandaag was dit niet zo, aan de ene kant gunstig omdat je niet in de gaten hebt wat er gaat komen, maar aan de andere kant mis je ze wel omdat je niet exact weet waar je aan toe bent als je de klim niet goed hebt geanalyseerd.
Zoals ik al zei, de klim liep lekker en er waren wat momenten waarop je lekker je rust kon pakken. Pas 5,8 km voor het einde was er een scherpe bocht naar rechts en daar stond een bord hoelang het nog rijden was. In onze ooghoeken zagen we ineens Erwin rijden, hij reed maar 200 meter achter ons. Ik vroeg aan Cali zullen we samen met Erwin rijden, maar hij gaf aan dat hij echt zijn eigen tempo moest blijven rijden. Begrijpelijk, ik draaide om en daalde rustig af naar Erwin en bleef een stukje naast hem fietsen. Erwin kreeg alleen de neiging om veeeeeeeeel te praten wat ten koste ging van zijn ademhaling en hij stuurde mij weg. Ik pakte een wat hoger tempo om weer naar Cali toe te rijden, dit duurde langer dan ik verwacht had. De reden hiervoor was dat ook Glenn iets harder was gaan rijden zodat het voor mij wat moeilijk zou zijn om bij hem te komen.
Eenmaal weer in zijn wiel kon ik even bijkomen en spraken we wat over hoelang de klim nog zou duren en of we wel of niet nog een 2e klim zouden rijden vandaag? Na een tijdje probeerde ik het tempo weer te bepalen op kop en hij bleef goed bij, het einde werd zoals gewoonlijk weer wat zwaarder. Met nog een paar honderd meter te gaan hoorde ik een geluid wat ik herkende van een aantal jaar geleden in de Alpen. Toen was het de rit van de Ornon, ik had hier Cali geholpen om voor Wotte boven te komen en als een echter Duitser probeerde hij toen nog met een sprint mij voorbij te gaan om eerder boven te komen. Gelukkig herkende ik dus dit geluid van toen en wist ik al snel dat Glenn Calimero Greipel weer een spint wilde gaan trekken om eerder boven te komen, dit kon ik natuurlijk niet laten gebeuren en schakelde op en gaf alles wat ik had, het scheelde niet veel of hij belandde zelf in de berm.
Eenmaal boven hoorde je Glenn denken: “want zij zijn groot en ik is klein en dat is niet eerlijk!”. Gelukkig hadden we hierdoor wel weer wat te lachen met zijn allen boven. Een minuut of tien nadat wij boven waren kwam ook Erwin boven, hij had een lekkere klim gereden maar zou het voor vandaag wel bij eentje laten. Met zijn allen daalden wij weer af en reden we naar de auto’s. Daar hadden we een kleine pauze om wat te eten en wat warm te worden. Erwin zou met de auto naar de top van de 2e klim rijden achter ons aan.
De 2e klim van vandaag was de Superbagneres, een klim van 17 km met een gemiddelde stijging van 6,8%. Ook hier was het tot aan kilometer 7 voor de top een klim waarbij je af en toe wat rust momenten had. Het venijn zat het in de staart, want het laatste stuk was echt afzien, zeker als je al een andere klim in de benen hebt. Ook Glenn had besloten om de 2e klim gewoon mee te rijden.
De eerste 4 km reden we met zijn vieren en vanaf dat moment ging iedereen eigen tempo rijden. Ik probeerde mee te gaan met Dennis & Bas, dit ging een kilometer of twee maar daarna kon ik dit tempo echt niet meer bijhouden en schakelde ik een tandje (of 2 ) terug. Halverwege de klim dacht ik nog even een muziekje op te zetten, maar helaas het bereik was te slecht om een live stream op te pakken of iets te downloaden, dus dan maar verder zonder. Het uitzicht op deze klim was enorm mooi en ik keek dan ook met veel plezier om me heen, hoe machtig zijn die grote hoge bergen met die sneeuwtoppen, schitterend!
Een kilometer of 5 voor de top stonden er 2 Fransen stil en maakten wat foto’s, nadat ze weer op hun fiets zaten begonnen ze een heel verhaal te vertellen waar ik natuurlijk helemaal niets van begreep en ik gaf dan ook aan dat ik geen Frans spreek. Nadat ze eerst vroeg of ik Duits was ( en ik dacht meteen weer aan de actie van Glenn en aan de enige echter Duitser die waarschijnlijk al wel weer boven zou zijn ) gaf ik aan dat ik uit Nederland kwam. Trois kilometer vroeg ik? Non, quatre zei de man: pfffff.. nog een kilometer langer dan ik verwacht had. En niet de minste kilometers, want het pijnlijke zware stuk was aangebroken. Even later kwam Erwin voorbij en vroeg hoe het ging, ik zette natuurlijk een enorme glimlach op en zei: goed hoor , prima ( hopende dat hij snel zou door rijden ).
Erwin ging door naar Bas en Dennis om hen te voorzien van jasjes want het was nogal wat frisser ten opzichte van de eerste 3 fiets dagen. Hierdoor was een jasje en armstukken geen overbodige luxe! Na weer wat kilometers te hebben gereden zag ik een bord “Bienvenue Superbagnères” in een bocht naar rechts en dacht ik boven was, niet was minder waar.. de weg boog weer naar links en er doemde ineens nog een kilometer lang wegdek op met 9% stijging. Even doorharken dan maar, zucht, steun, kraak en ik was er. Erwin stond boven wat foto’s te maken en wist nog te vertellen dat ik nog een stukje hoger moest. Boven genoten van het uitzicht en er was prima bereik waardoor ik dit mooie uitzicht kon delen met het thuisfront middels een videogesprek. Ook de laatste, gelukkig ook voor Cali, zware loodjes konden ook op die manier vanuit Wijk even mee beleefd worden.
Ik was blij dat Erwin met de auto boven was, op die manier kon ik lekker warm in de auto genieten van de afdaling. Onderweg nog een paar keer gestopt voor een mooie foto. Het was nog even spannend of we deze weg wel helemaal door konden rijden tot aan beneden vanwege de wegwerkzaakheden bij een smal bruggetje. Maar we hebben gelukkig daar maar even hoeven wachten en konden vervolgens gewoon door naar beneden. De overige heren stonden al te wachten bij de andere auto.
Op de terugweg besloten we nog een crépe te gaan eten bovenop de Col de Peyresourde, deze klim moesten we toch over om naar huis te gaan. Hier hadden we 2 jaar geleden ook heerlijk gegeten. We bestelden dan ook 24 crépes, geen onverstandige keuze want ze gingen er in als ketellapper. Nadat we ons groen en geel geërgerd hadden aan het niet kunnen oplossen van de spelletjes die daar lagen zetten we onze terugreis verder in. Met zijn allen proostte we op de dag met een Surinaams biertje en na een lekkere douche maakten we ons klaar om te gaan eten in Saint-Lary-Soulan.
Tijdens de rustdag hadden we al gezien waar we eventueel zouden kunnen gaan eten. Bij de rotonde gingen we linksaf en reden richting een grote parkeerplaats, er stonden haast geen auto’s. Wat wel opviel was die ene auto die daar toch geparkeerd stond. Deze had zijn auto veilig geparkeerd tegen een vuilniscontainer 🙂 .
We gingen eten bij Restaurant Izard Café Central, zo’n beetje ook het enige restaurant wat open was.. maar een prima keuze. We namen bijna allemaal de entrecôte, een heerlijk stukje vlees van 300 gram. Tijdens het eten werden er nog wat verhalen van vroeger naar boven gehaald en ging het ook over de fietsweken van de afgelopen jaren, het was super gezellig. Wat me nog het meest is bij gebleven is waarom Cali eigenlijk motoragent is geworden; het had iets te maken met zijn ritje naar CDW op de MT van Kevin waarbij hij achtervolgd werd door een agent zonder dat hij het door had, omdat hij niet luisterde kreeg hij een duw van de agent en belandde hij daardoor in het gras, en jawel, opeens weet je het : je wordt politie agent. Na nog een heerlijk toetje te hebben gegeten gingen we weer richting ons huisje.
De weersvoorspellingen voor morgen en vrijdag zien er prima uit. Nog 2 dagen schitterend fietsweer, voor morgen staan er weer 2 klimmen op het programma en we gaan uit van de 2 mooiste klimmen van deze week: Lac de Cap de Long & Lac d’Aumar. Nu al zin in.. 😉
Groeten Gerard