Hilariteit alom…

Hier even een extra verslag vanuit het zonnige zuiden van Frankrijk.
Vanmorgen wat hilariteit omtrent de planning voor vandaag. Zal lastig zijn om dit op papier in de juiste vorm te gieten zodat iedereen snapt waarom, maar ga het toch proberen.
Vanmorgen werd er zoals altijd samen het ontbijt genuttigd. Wat stokbrood, croissants en de gekookte eitjes waren allemaal weer aanwezig. De beklimmingen van de dag werden even opzij gezet en het gesprek ging over het technisch vernuft van de politie dezer tijd. Ze zijn net over op de nieuwe windows en hebben MS Dos achter zich gelaten. Ook is er sinds vorige maand riolering op de meeste politiebureaus en hoeven ze niet meer op de emmer in de achtertuin.  Na het eten werd er nog even gechilled en in de zon naar de bergen om ons heen gekeken. Maar ineens werd er uit het niks iets gezegd wat de stemming, voor mij duidelijk voelbaar, veranderde…

Zoals jullie gisteren hebben kunnen lezen in het verslag zou er vandaag de Hourquette d’Ancizan en Col D’aspin gereden worden. De mannen hebben dit op klimtijd.nl allemaal doorgenomen en zich, zover dit kan, hierop voorbereid. Vooral Glenn en Erwin moeten toch even weten waar ze aan toe zijn als zij het stalen ros beklimmen… (tegenwoordig aluminium of zelfs carbon).
Omdat het zo lekker weer was en de komende dagen toch iets minder gaan worden volgens weer.nl, riep er iemand of het niet beter was om de berg te gaan fietsen die tegenover ons huisje ligt. We zien de weg vanuit ons huisje liggen en misschien hebben sommige van jullie al wat foto’s gezien en/of gekregen, maar als je dat ziet denk je toch even….poeh, succes. Dat waren dan ook de woorden die ik even uitsprak tijdens de stilte. Voor mij is het natuurlijk allemaal makkelijk praten, ik zit lekker in de zon straks met een pilsje en een goed boek, “Hoe word ik een goede wielrenner”!
De schrik zat er bij een paar mensen meteen in, de één liep gauw weg en pakte de telefoon om weer op de inmiddels in zijn favorieten gezette klimtijd.nl te kijken en de ander keek stoïcijns voor zich uit en lachte alleen een beetje. Er werd door de één flink gezucht en gesteund en de ander probeerde zijn idee toch goed te kletsen door maar herhaaldelijk te zeggen dat we de ritten nu moeten rijden die we graag willen, omdat het weer het nog toe laat. En vind dat hij gelijk heeft. Je moet het ijzer smeden als het heet is, en heet is het, haha. En er liep nog iemand tussendoor te blèren dat hij die lach niet meer van zijn gezicht kreeg… De beklimming is totaal iets van 18 km en in die 18 km komt hij zelden onder de 9% steilingspercentage, maar het uitzicht boven moet echt geweldig zijn.

Vanmorgen reuze naar mijn zin gehad en ga zo eerst even lekker douchen om daarna heerlijk in de zon plaats te nemen met een goed boek.
Vanavond zal er iemand wel zijn verhaal doen over de mooie maar zeer zware beklimming.