Zaterdag, 9 Juni, de dag van thuiskomst na een geweldige fietsweek.
03.30 uur kwamen wij vannacht weer aan in Wijk bij Duurstede en nu is het 10.45 uur en denk ik aan alles wat we de afgelopen week meegemaakt en gedaan hebben.
Meteen het gemis van samen ontbijten, slap kletsen en ook het “fitten” op elkaar om iedereen te scherp te houden. Geen “Mag ik de kaas even?” of rare uitbeeldingen met een stokbrood.
Ook geen discussies meer over de stijgingspercentages van bepaalde bergen en ook de fiets mag rustig in de schuur blijven staan vandaag, in mijn geval, in zijn vertrouwde omgeving. Elk jaar gaan wij met vrienden een weekje fietsen in het buitenland. En elk jaar is het weer een geweldige week. Meestal komt er niet veel meer uit na de laatste dag van deze week. Maar toen ik vanmorgen wakker werd had ik toch de behoefte om mijn gevoel over deze week, en vooral de donderdag, te beschrijven en te delen. Normaal schrijf ik nooit in de ik-vorm, maar deze keer zijn het mijn ervaringen en emoties.
Toen wij ergens in oktober beslisten om deel te nemen aan de ALpe D’Huzes was ik daar erg sceptisch over. Wat mij het meeste tegen stond was het binnen halen van al het sponsorgeld. Het voelt toch een beetje als “bedelen” en veel mensen zijn de bedragen die naar directeuren van goede doelen gaan, niet vergeten. Na lang nadenken heb ik toch besloten om mee te doen en heb alles maar op mij af laten komen. Hier en daar donatieboxen neer kunnen zetten en meegeholpen bij acties en evenementen die we georganiseerd hadden. Hierdoor hebben wij een erg mooi bedrag bij elkaar gekregen voor het KWF. Ten eerste wil hierbij Gerard echt even op een voetstuk zetten, want deze man heeft er ontzettend veel tijd en energie in gestoken en zonder hem hadden wij die 20 duizend zeker niet gered. Door middel van ludieke acties en evenementen hebben wij op een leuke manier toch veel geld op kunnen halen, zonder het gevoel van “bedelen”.
Ook hebben wij erg veel geluk gehad dat wij zoveel sponsoren bereidt hebben gevonden om een mooi logo op ons shirt te zetten, waardoor dat bedrag steeds hoger werd. Met trots heb ik dit shirt afgelopen donderdagnacht aangetrokken en moe en voldaan ook weer uit aan het einde van de dag.
Het is enorm moeilijk om op papier te vertellen wat de sfeer is en wat het allemaal met je doet. Glenn heeft dit gisteren d.m.v. een geweldig verslag al prima gedaan. Toch wil ik deze dag nog 1x de revue laten passeren en even een korte toelichting geven. Wegens blessures en dus weinig kilometers in de benen was ik donderdag het langste onderweg van allemaal. Mijn klimtijden zijn niet zo goed als anderen en ik zit wat vaker in de bochten om even bij te komen van de zware stukken die deze berg meebrengt. Natuurlijk wil je zo vaak mogelijk naar boven om zoveel mogelijk geld in te zamelen, maar toch ben ik blij dat ik zo nu en dan moest gaan zitten. Hierdoor kon ik de spandoeken/banners goed lezen en stond je even stil bij alle mensen die strijden tegen deze ziekte of deze strijd hebben verloren. De gesprekken die ik heb gevoerd met menig deelnemer waren hartverscheurend. Iedereen heeft zijn of haar eigen verhaal en haalt hier dan weer kracht uit om weer op de fiets te stappen of de berg weer op te wandelen/rennen. Ook de motivatie en wat ze allemaal gedaan hebben om tot deze prestatie te komen vond ik bewonderenswaardig. Het was een hele zware editie met veel regen, waardoor het ook erg koud werd. Maar iedereen bleef maar doorgaan en geklaagd werd er zeker niet. Afzien hoort er gewoon bij.
Natuurlijk werd er ook veel gelachen, want het was niet alleen maar kommer en kwel gelukkig. Integendeel, het was een feest om op de fiets te zitten en vooral de verpleegkundigen in bocht 4 zorgden dat je dansend op de fiets even alles vergat van pijn en conditiegebrek. Dit duurde natuurlijk maar een meter of 15, want als ze je niet meer kunnen zien komt die pijn weer terug. Zo raar is dat, haha. Maar dan duurde het niet lang voordat er weer mensen stonden die je een hart onder de riem staken en je naar de top schreeuwde. We waren afgelopen donderdag 1 grote familie waar de TROS nog een puntje aan kan zuigen. En ben ontzettend trots dat ik van deze familie deelgenoot mocht zijn. Met deze dag heb ik wel geleerd dat je niet moet denken aan het geld wat ergens blijft hangen, maar aan het geld wat er daadwerkelijk wel heen gaat en dat is gelukkig een heleboel. Er worden belangrijke onderzoeken gedaan en heb vernomen dat elk jaar, alleen al d.m.v. dit evenement, 1% meer mensen deze ziekte overwinnen. Dat lijkt misschien niet veel, maar het gaat dan wel om 3 a 4 duizend mensen en voor mij is dat meer dan genoeg om nooit meer te twijfelen aan dit fantastische evenement.
Ook ik wil graag iedereen bedanken die op welke manier ook betrokken waren bij onze missie. De sponsoren, donateurs, familie, vrienden, kennissen en natuurlijk Dieu en Selena. Die de hele dag boven op de berg onze steun en toeverlaat waren en ons weer met bemoedigende woorden en etenswaren naar de volgende beklimming stuurden. En als laatste natuurlijk mijn fietsvrienden: Gerard, Glenn, Erik, Erwin, Bas, Mark en Dennis. We hebben een ontzettende mooie prestatie geleverd met zijn allen. Dit ging niet zonder slag of stoot, er waren wat meningsverschillen zo nu en dan, maar we mogen trots zijn op elkaar en op het resultaat. Voor nu ga ik ermee stoppen, want ik heb koffie op en ja…., dan weten jullie het wel he. Haha.
Einde van een mooie week en maar snel bedenken waar we volgend jaar weer voor kunnen trainen.
Zoals al eerder aangegeven in een verslag zit ik graag in de commissie en zal mijn fiets wat vaker uit de schuur komen de komende tijd.
Tot gauw en ALLEZ, ALLEZ, ALLEZ.