Eindelijk was het dan zover. De Alpe d’Huzes! De wekkers werden om 02.15 uur gezet, dus niet om 01.45 uur Dennis!
Op woensdagavond waren al diverse voorbereidingen getroffen. Pasta was gekookt, eieren waren gekookt, bidons waren gevuld en de opvallende molentjes waren bevestigd op de helmen.
Patjuh had nog een kleine verrassing voor Erwin en Bas door hun, in adamskostuum en helm met molentje, te wekken met een dansje. Er zijn foto’s van maar die zullen we jullie besparen!
Aan de ontbijttafel was het opvallend stil. De één genoot zichtbaar van de pasta en de ander kreeg bijna geen hap door z’n keel. Maar iedereen was gespannen voor deze beladen dag.
Na de fietsen op de dragers te hebben bevestigd, werd rond 03.30 uur richting Bourg D’Oisans gereden. Onderweg kwamen we meerdere auto’s en fietsers tegen, allemaal onderweg naar de Nederlandse berg.
Onderweg begon het te regenen en was iedereen bang dat het een hele zware dag zou worden. Gekleed in regenjas en warme kleding werd er op de fietsen gestapt en werden we naar de startlocatie geleid.
Aangekomen bij de startlocatie bleek de sfeer, ondanks de regen, bij iedereen er goed in te zitten. Er werd gestart in kleinere groepen, om de paar minuten, zodat er niet in één keer 4500 de berg op zou rijden of lopen. Om 04.30 uur mocht de eerste groep vertrekken.
Om 04.48 uur kregen ook wij groen licht. Onder luid gejuich van enkele honderden supporters vertrokken wij richting de Alpe.
Na de nodige schouderklopjes, duimen en high fives begonnen we aan de eerste klim. Ieder in zijn eigen tempo.
In iedere bocht waren kaarsen ontstoken waar weer mooie boodschappen van deelnemers en supporters op stonden. Dit gaf een fantastisch effect.
Ondanks het weer en vroege tijdstip stonden ook op de berg zelf vele supporters. Vooral in bocht 7, de Nederlandse bocht, was het erg gezellig en stond het bomvol met mensen. Maar ook de bochten 18, 5, 4 en het stuk tussen bocht 4 en 3 waren volledig ingericht om de deelnemers letterlijk naar boven te schreeuwen.
Hierdoor werd op adrenaline de eerste klim gereden. Ter info voor jullie, de snelste was na 1.30 uur binnen en de langzaamste (of degene die het meest genoten heeft van de ambiance) na 2.54 uur.
Iedereen kwam nat en koud boven, maar het gevoel was onbeschrijfelijk. De sfeer die bij de finish hing, was uitbundig en gaf iedere deelnemer een boost om zich op te maken voor de volgende klim.
De afdaling was ijskoud en erg gevaarlijk door het natte wegdek. Mark en Erwin maakte beneden dan ook even gebruik van de warmte parasols in de tent om even op te warmen. Glenn koos er voor om zich al fietsend weer op te warmen.
Selena en Dieu waren ondertussen aangekomen bij de finish. Dit ondanks dat de gondel hier en daar wat kuren vertoonde. Zij hebben uiteindelijk een plekje weten te bemachtigen direct na de finish. Zo konden wij na een beklimming bij de dames onze voeding en drinken weer op peil brengen. Ondanks hun luide geschreeuw en aanmoedigingen reed Dennis ze na zijn 2e klim straal voorbij.
In rap tempo, en soms in een iets minder rap tempo, volgde de beklimmingen zich op. Sommigen van ons kwamen boven als of ze een Amerongse hadden beklommen. De ander had het gevoel al minimaal 10 beklimmingen gedaan te hebben. Maar ondanks de pijn en het afzien, stond iedereen weer klaar om zich op te maken voor de volgende klim.
Uiteindelijk was het Erwin die als eerste zei dat het na 3 beklimmingen genoeg was voor hem. Chapeau! Erwin is van de Waikse Molentjes degene die zich als bij ons laatste heeft aangesloten en dus de minste ervaring heeft. Ook Mark gaf op dat moment aan dat het voor hem klaar was. Maar Mark had nog een kleine verrassing in petto. Maar daarover later meer.
Bas en Dennis hadden ondertussen al 4 beklimmingen achter de rug en maakte zich op voor de 5e. Erik en Gerard, haast onafscheidelijk tijdens de beklimmingen, waren bezig met hun 4e klim. En Patjuh… Ja, Patjuh! Door diverse blessures in de voorbereiding weinig trainingsuren, weinig kilometers in de benen en dus geen eelt op de billen. Maar hij was er wel en deed alles op zijn eigen tempo en liet zich niet gek maken. Hij was ondertussen bezig met z’n 2e beklimming.
Glenn besloot na een kleine pauze zich op te maken voor z’n 4e beklimming. Samen met Bas knalden ze naar beneden. Beneden aangekomen bleek het weer volledig omgeslagen te zijn. Ongeveer 28 graden en een nagenoeg strak blauwe lucht. Dit bracht ook gelijk weer andere problemen met zich mee. Meer drinken, meer eten en moeite hebben om de warmte kwijt te kunnen. We blijven Hollanders dus het is nooit goed! Dus beneden ging gingen de regenjas, been – en armstukken uit. Bas had dit eerder voor elkaar en vertrok voor zijn 5e beklimming. Na de eerste bocht had Glenn zijn shirt alweer helemaal open hangen. Wat een contrast in één keer. De natte sponzen met koud water waren dan ook een verademing.
In de beklimming hoorde Glenn zijn naam, althans het welbekende “Calimero”, geschreeuwd worden. Gerard en Erik kwamen op topsnelheid de berg afzetten. Maar wie reed daar tussen hun in… Mark! Ondanks dat hij heel stellig had gezegd zich niet te laten overhalen voor nog een beklimming, ging hij dit toch doen! Over doorzettingsvermogen gesproken. Grote klasse! Gerard en Erik zouden voor hun 5e beklimming gaan.
Na een kleine 2 uur bereikte Glenn de finish. Op het laatste steile stuk voor de finish had hij besloten dat z’n 4e beklimming ook de laatste zou zijn. De benen konden en wilden echt niet meer. Na het finishen liet hij zijn emoties de vrije loop. Deze waren toen niet meer te verbergen achter de zonnebril. Gelukkig werd hij opgevangen door Erwin, Dieu en Selena en kon hij rekenen op diverse schouderklopjes van deelnemers en supporters. Saamhorigheid ten top.
Vervolgens vonden de weergoden het weer genoeg en volgde een gigantisch hoosbui bij de finish. Schuilen in de tent was het enige wat we konden doen. Alleen Dieu en Selena bleven buiten om eventueel te finishen Waikse Molentjes op te vangen.
De eerste van de Waikse Molentjes die de 6 beklimmingen had voltooid was Dennis. Groots werd hij binnengehaald. En terecht. Wat een klasse prestatie. Bijna alle beklimmingen waren door hem binnen anderhalf uur voltooid! Nogmaals een super prestatie.
10 minuten na Dennis volgden Gerard, Erik en Mark. Gerard en Erik hebben 5 beklimming voltooid. Erik zat er helemaal doorheen. Blijkbaar had hij na de eerste bocht (bocht 21) aangegeven dat de spreekwoordelijke “koek” op was en hij op karakter verder moest. En karakter heeft hij getoond. De laatste beklimming werd net binnen de 2 uur voltooid.
Ondanks dat Gerard en nog best fris en fruitig bij stond, verraadde een kleine grimas op zijn gezicht dat ook hij had afgezien. Goed om te weten dat hij ook gewoon een mens is.
Lang hoefden we daarna niet te wachten op Bas. 10 minuten later kwam hij binnen na ook zijn 6e beklimming. Ondanks dat niemand anders van hem had verwacht, blijft het een prestatie van jewelste. Alle beklimmingen waren binnen anderhalf uur gereden. En dan doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is! Petje af.
En toen was het wachten op Patjuh. Ondertussen was het uiteraard weer gaan regenen. Iedereen weer de tent in, behalve Erwin. We wisten namelijk niet precies wanneer Patjuh binnen zou komen.
Ruim een half uur na Bas kwam ook Patjuh binnen. Hij had er 3 beklimmingen op zitten. Over tijden gaan we het niet hebben, want die zijn totaal niet belangrijk.
Iedereen heeft zich verbaasd over Patjuh. Hij zelfzich nog het meest. Maar je kan zeggen wat je wilt, maar dit is een prestatie van de bovenste plank. Hij heeft het onmogelijke gepresteerd. Dit bewijst maar weer dat de mens, om de juiste redenen, het beste in zich naar boven kan brengen.
Moe, voldaan, uitgeput, trots, tevreden… superlatieven komen te kort om te beschrijven hoe wij deze dag hebben beleefd. Wel kan ik jullie vertellen dat dit het mooiste evenement is wat wij hebben meegemaakt. Niemand pakt ons dit meer af.
Bij deze willen we alle familie, vrienden, kennissen, collega’s en geïnteresseerden bedanken voor hun steun en donaties. Mede door jullie hebben wij een fantastische dag beleeft.