Zondag 27 augustus 2017 was de dag waar we allemaal naar toe geleefd hebben. De “vakantie” waar zoveel over gesproken werd dit jaar.
De reis er naar toe is minstens even leuk als de daadwerkelijke vakantie. Veel kletsen en natuurlijk hard trainen om geen flater te slaan in de “grote” bergen in het zuiden van Frankrijk. Het was al vroeg bekend dat het de Pyreneeën zouden worden dit jaar. De Alpen zijn al 2x (soms 3x) beklommen en vorig jaar was Italie de achtergrond van het afzien. We waren weer toe aan wat nieuws. De eerste vragen komen dan ook meteen weer om de hoek kijken. Wanneer willen we gaan, wat gaan we dan rijden en de grootste vraag, WIE gaat er dit jaar mee? Helaas konden Erik, Glenn en Mark niet mee dit jaar om verschillende redenen. Wel hebben we een nieuwkomer wat betreft fietsvakantie in het buitenland en dat is Erwin. Na lang wikken en wegen had hij toch besloten mee te gaan, wat natuurlijk geweldig is.
Maar de zondag was aangebroken en om 21.00 uur zouden wij richting het zuiden vertrekken. De hele week ervoor was de fietsapp roodgloeiend. Het weer werd elke dag bekeken en gedeeld, welke boodschappen moesten mee vanuit Nederland en een avond werd er georganiseerd om alle puntjes verder op de i te zetten. De zondagochtend werden door Robin en Patrick nog even benut om de fiets klaar te maken voor het grote werk en hier en daar kregen we allemaal nog wat bemoedigende woorden van familie, vrienden en kennissen.
Het was kwart voor negen en Patrick ging met zijn spullen naar Robin. Deze man staat erom bekend nogal last te hebben van stress alvorens vertrek. We kregen hierin weer een bevestiging. De bagageruimte was al helemaal gevuld, er kon bijna geen tas meer bij. Deze beste man wil op alles voorbereid zijn en had al zijn materiaal ingeladen. Hij neemt nog net geen MoonBoots mee naar Frankrijk, verder was alles aanwezig.
“Zet je tas maar op de achterbank, we kijken bij Gerard wel”, riep hij wat prikkelbaar. Bij Gerard werd er afgesproken om 21.00 uur en wij waren daar keurig op tijd. Gerard stond al te wachten met zijn spullen en begon al te glimlachen toen wij daar aankwamen. Nadat de kofferbak open werd gedaan, werd deze glimlach een enorme bulderlach omdat hij zag dat de kofferruimte al enigszins vol zat. Na lang puzzelen hebben we de achterklep dicht gekregen en alles kon toch mee. Iets later kwamen Bas, Dennis en Erwin ook aangereden en spraken af in Nieuwegein bij de BP te gaan tanken. Dit was al op de route dus we zouden hier geen tijd mee verliezen. Na het tanken werd geruild van chauffeur. Het is ongeveer 12 uur rijden en dit zou verdeeld worden onder de mensen in de auto. Dus iedereen ongeveer 4 uur. Patrick en Erwin begonnen het eerste stuk. Na anderhalf uur werd er een stop ingelast. De auto van Bas begon wat te stinken. Na even gekeken te hebben kwamen we tot de conclusie dat het vals alarm was en de reis kon weer vervolgd worden. Na een uur of 4 werd er gestopt om even de benen te strekken, naar het toilet te gaan en wat te eten. Ook het stuur werd doorgegeven aan de volgende chauffeurs. Gerard en Dennis kropen achter het stuur. Na een uur of 3 moest er weer getankt worden en werd er een heerlijk ontbijt geserveerd door Bas. “Cheesecake” en wat ging hij er goed in. Er werd weer geruild van bestuurdersplaats. Bas en Robin, de mannen die heerlijk konden tukken, mochten de laatste uurtjes verder kachelen. Rond dit tijdstip kwamen we al gevaarlijk dicht bij de opdoemende bergen, wat een ware lust voor het oog was.
Rond half twaalf arriveerde wij op de plaats van bestemming, in Argeles-Gazost. Hier werden wij geweldig ontvangen door de eigenaren van het huis. We zouden er om 16.00 uur pas in mogen, maar alles was al klaar en we konden meteen de woning betrekken. We kregen een rondleiding door het huis en de kamers werden verdeeld. Robin een eigen kamer op de begane grond (hij zou al genoeg klimmen deze week), Gerard en Dennis op een kamer beneden en Erwin en Bas samen een kamer boven en Patrick ook boven (hij kan wel wat extra klimmeters gebruiken). De tassen werden uitgepakt en de planning besproken. Het was nu nog erg mooi weer (30 graden) dus werd er besloten om 13.00 uur op de fiets te zitten en Cauterets en Pont d’Espagne zou er gereden gaan worden. Een klim van 17 km met een gemiddelde stijgingspercentage van ongeveer 6% met stukken van 10 a 11%. Om 13.00 uur werd er eensgezind weggereden in het roze van Boretti. Eerst een stuk afdalen (2 a 3 km) en dan begon de klim al. De olie kon niet echt dun worden alvorens te beginnen. Het eerste stuk was prima te doen. Bas, Dennis en Gerard zijn aan elkaar gewaagd en liepen al snel weg van de rest. Erwin besloot om zijn eigen tempo te rijden en ook Patrick en Robin probeerde in het lekkere ritme te komen. Na een km of 4 haalde Robin, Patrick in bij de steile haarspeldbochten. Deze moest even stoppen vanwege het vele zweet in zijn ogen met contactlenzen (eigenlijk was hij gewoon moe). Na even uitgepuft te hebben besloot Patrick zijn weg weer te vervolgen, wat niet mee viel want het opstappen bij een helling van 10% is geen makkelijke opgave. Hij bedacht het plan om eerst naar beneden te rijden en daarna meteen te keren. De weg was hier breed dus dit plan slaagde en kon hij weer verder. Bij km 6 werd erbij Patrick getwijfeld welke kant hij nou op moest. De grote weg volgen, wat naar beneden liep en hij niet gezien had dat er een afdaling was in deze beklimming of het bordje Cauterets met het fietsje wat leidde naar een grindpad. Hij koos voor het laatste. Deze keuze was de verkeerde, bleek later. Dit was namelijk de route voor de mountainbikers. Na nog 3x verkeerd te zijn gereden, belde hij Gerard maar op om te vragen waar hij heen moest, iets wat geirriteerd. Deze was net boven en adviseerde hem om naar het dorpje te rijden en Pont d’Espagne te volgen. Na veel gezoek had Patrick dit gevonden, maar het was nog 6 km met een stijging van 9%. Dit zou veel te lang gaan duren en Patrick besloot terug te gaan naar het huis. Inmiddels waren Erwin en Robin ook boven gekomen bij Pont d’Espagne, wat een enorm knappe prestatie is. Ze zijn allebei 3x dood gegaan onderweg vertelde ze, maar hebben niet opgegeven en de top bereikt. Toen de mannen terug bij het huisje kwamen, lag Patrick al in het heerlijke zwembad. De zwembroeken werden aangetrokken en een verdiende frisse duik genomen om al het leed op de fiets even te vergeten. Erwin, Robin en Gerard gingen hierna boodschappen doen en er werd door Dennis en Erwin een heerlijke pasta voor geschoteld. Tijdens het eten werd de rit van vandaag nog even besproken en ook de planning van morgen was een leuk onderwerp aan tafel. Op papier zou de Hautecam gereden gaan worden, maar Robin zag dat nog niet zitten. Er werd nu gekozen voor de Aubisque en de Col de Soulor. Bas, Dennis en Gerard zullen hier nog wat hoogtemeters aan toe gaan voegen.
Het is nu tijd om te gaan slapen, morgen 09.00 uur ontbijt en rond 10.00 uur op de fiets.
Dank voor het lezen en tot morgen, ALLEZ, ALLEZ, ALLEZ!!!